Een dezer dagen verschijnt hier een volledig verslag van de mooie (en af en toe ook helse) Beunhaas Donkere Buitendagen 2011. Als voorproefje vast een filmpje.
zaterdag 8 januari 2011
vrijdag 9 april 2010
Paashop 2010
Op 1 april was het weer zo ver. Geen grappen, maar de Paashop! Tot onze grote vreugde hoefden Henco en ik om bij onze toegewezen chauffeur te komen maar en paar honderd meter te lopen: Renske blijkt sinds een maand of wat letterlijk om de hoek te wonen. Dat scheelde een hoop gedoe met afspreken in de spits op tochtige stations. Na een voorspoedige tocht van een uurtje of 5 konden we diep in de nacht onze medehobbelaars weer in de armen sluiten.
Autobahn
Na de nodige begroetingen en een welkomstbiertje snel de tent in gekropen, alwaar we erachter kwamen dat het begin april nog behoorlijk koud kan zijn. Kouder dan onze zomerslaapzakjes eigenlijk aankonden, maar ja de winterslaapzak was nog in reparatie na het afgelopen Noorwegen-avontuur. De volgende ochtend was het gelukkig stralend weer, en na wat heen en weer rijden tussen verschillende parkeerplaatsen konden we vol goede moed aan de wandel. Het was weer heerlijk. Mooie bossen, met aan het eind zowaar een terras met grote glazen weizenbier. Na met enige moeite een hardnekkige dorpsgek af te hebben geschud konden we onze eerste ‘wilde’ kampeerplek claimen: een fraai ruggetje met een dramatische rotsformatie en uitzicht op een kasteelruïne. Dan was er ook nog genoeg droog hout voorhanden voor een lekker kampvuur. Beter wordt het niet.
Dankzij wat regenbuitjes (wolken!) was het een stuk minder koud die nacht. De grote rots hield ons tentslapers goed uit de wind, en de verschillende buitenslapers ook nog droog en beschut.
De volgende ochtend was het zo goed als stralend weer, maar dat werd in de loop van de dag wel minder. De grote hoeveelheid mooie mosjes en zwammen zeiden wat dat betreft wel genoeg: het werd allengs verkwikkender.
Viriel besnorde man.
Aan het eind van de middag begon het wat verveld te worden, het zag er niet naar uit dat het nog droog zou worden, en in de regen klooien met tenten en branders is altijd een beetje deprimerend. Gelukkig kwamen we uit bij een van de vele boskroegjes. Deze was gesloten, zou dat ook de volgende dag nog zijn, stond naast een paar vlakke veldjes en had een flink afdak met een stuk of wat picknicktafels eronder. De perfecte kampeerplek-bij-regen dus.
goudveil
De volgende ochtend was het gelukkig een stuk droger, dus met goede moed vertrokken we weer. Al snel begon het toch weer te regenen: regenkleding aan. En werd het weer droog: regenkleding uit. En regende het weer: regenkleding aan. En… nou ja, zo dus. Tijdens de lunch ging het binnen een halfuurtje van zon, naar regen, via hagel, terug naar zon. Waarlijk: april doet wat hij wil. Voor de fauna is het geloof ik ook wat verwarrend allemaal, we kwamen verschillende boomstammen tegen met daarop een kwak kikkerdril. Wat nou waterplas? Een mossige boomstam is ook nat!
Verwarde kikker?
Tegen het eind van de middag klaarde het gelukkig weer op en vonden we een fraai bebeukenblad plekje voor de tenten. Tijd voor het leukste van een Paashop: op de laatste avond nonchalant nog een paar biertjes uit de rugzak trekken, en onder het genot van een voorgerecht met garnalen je maaltijd met verse groenten te bereiden. Het was ook weer droog genoeg voor een kampvuur.
De volgende dag op het gemakje nog een paar uurtjes door het bos gestruind. Gepauzeerd bij weer een fraaie kasteelruïne, en rond lunchtijd bij een gezellige Duitse vreetschuur aangekomen. Na een smakelijke Bratwurst gingen de chauffeurs met taxi’s en auto’s aan de slag, en kon de rest in het zonnetje op het terras neerstrijken. Het zat er weer op.
Duitsland kent vele woeste monsters.
Mis je wat in dit verhaal? Schrijf het op! Mail het naar mstratum d’r hotmail, en ook jouw visie op de Paashop 2010 wordt gepubliceerd.
Autobahn
Na de nodige begroetingen en een welkomstbiertje snel de tent in gekropen, alwaar we erachter kwamen dat het begin april nog behoorlijk koud kan zijn. Kouder dan onze zomerslaapzakjes eigenlijk aankonden, maar ja de winterslaapzak was nog in reparatie na het afgelopen Noorwegen-avontuur. De volgende ochtend was het gelukkig stralend weer, en na wat heen en weer rijden tussen verschillende parkeerplaatsen konden we vol goede moed aan de wandel. Het was weer heerlijk. Mooie bossen, met aan het eind zowaar een terras met grote glazen weizenbier. Na met enige moeite een hardnekkige dorpsgek af te hebben geschud konden we onze eerste ‘wilde’ kampeerplek claimen: een fraai ruggetje met een dramatische rotsformatie en uitzicht op een kasteelruïne. Dan was er ook nog genoeg droog hout voorhanden voor een lekker kampvuur. Beter wordt het niet.
Dankzij wat regenbuitjes (wolken!) was het een stuk minder koud die nacht. De grote rots hield ons tentslapers goed uit de wind, en de verschillende buitenslapers ook nog droog en beschut.
De volgende ochtend was het zo goed als stralend weer, maar dat werd in de loop van de dag wel minder. De grote hoeveelheid mooie mosjes en zwammen zeiden wat dat betreft wel genoeg: het werd allengs verkwikkender.
Viriel besnorde man.
Aan het eind van de middag begon het wat verveld te worden, het zag er niet naar uit dat het nog droog zou worden, en in de regen klooien met tenten en branders is altijd een beetje deprimerend. Gelukkig kwamen we uit bij een van de vele boskroegjes. Deze was gesloten, zou dat ook de volgende dag nog zijn, stond naast een paar vlakke veldjes en had een flink afdak met een stuk of wat picknicktafels eronder. De perfecte kampeerplek-bij-regen dus.
goudveil
De volgende ochtend was het gelukkig een stuk droger, dus met goede moed vertrokken we weer. Al snel begon het toch weer te regenen: regenkleding aan. En werd het weer droog: regenkleding uit. En regende het weer: regenkleding aan. En… nou ja, zo dus. Tijdens de lunch ging het binnen een halfuurtje van zon, naar regen, via hagel, terug naar zon. Waarlijk: april doet wat hij wil. Voor de fauna is het geloof ik ook wat verwarrend allemaal, we kwamen verschillende boomstammen tegen met daarop een kwak kikkerdril. Wat nou waterplas? Een mossige boomstam is ook nat!
Verwarde kikker?
Tegen het eind van de middag klaarde het gelukkig weer op en vonden we een fraai bebeukenblad plekje voor de tenten. Tijd voor het leukste van een Paashop: op de laatste avond nonchalant nog een paar biertjes uit de rugzak trekken, en onder het genot van een voorgerecht met garnalen je maaltijd met verse groenten te bereiden. Het was ook weer droog genoeg voor een kampvuur.
De volgende dag op het gemakje nog een paar uurtjes door het bos gestruind. Gepauzeerd bij weer een fraaie kasteelruïne, en rond lunchtijd bij een gezellige Duitse vreetschuur aangekomen. Na een smakelijke Bratwurst gingen de chauffeurs met taxi’s en auto’s aan de slag, en kon de rest in het zonnetje op het terras neerstrijken. Het zat er weer op.
Duitsland kent vele woeste monsters.
Mis je wat in dit verhaal? Schrijf het op! Mail het naar mstratum d’r hotmail, en ook jouw visie op de Paashop 2010 wordt gepubliceerd.
donderdag 18 maart 2010
Sneeuwhop 2010
We zijn al weer bijna een jaar verder sinds het laatste beunbericht, maar we leven wel degelijk nog. Een hele prestatie, want de laatste beunactiviteit was een heftige: Sneeuwhop 2010 is veilig afgerond. IJzingwekkende kou, gierende winden, en bevriezingsblaren zover het oog reikte! Maar ook: schilderachtig bevroren watervallen, stralende zon boven een weids en ruig landschap, en hartverwarmende camaraderie. Het was weer een onvergetelijke tocht. Lui als ik ben ga ik hier geen heel verslag van schrijven, dat heeft Margot immers al gedaan. Ook een subverslag van alle reparaties tijdens de hop is al elders gepubliceerd. Voor de leuk hier wel nog wat bonusfoto’s.
donderdag 28 mei 2009
woensdag 15 april 2009
Paashobbel 2009
Om zelf dan maar het goede voorbeeld te geven hier een klein verslagje van de afgelopen Paashop. Hij was mooi. En warm. Na enige onheilspellende mailtjes over nakend noodweer, met aansporingen toch vooral warme kleren mee te nemen en alles goed in plastic te verpakken, togen wij donderdagavond dan toch vol goede moed naar Duitsland. Onze chauffeuse Astrid bracht ons in recordtempo tot in het fraaie Bad Henigsdorf (Henigsdorf? Nou ja, een Bad Huppeldepupdorf), alwaar we al snel een paar andere beunen en een kroeg lokaliseerden. Enig bierdrinken volgde. Net toen we tegen elven dan toch maar richting tent wilden gaan, viel er nog een roedel beunen de kroeg in, tot vreugde van de kroegbaas, die zijn omzet verder zag stijgen. Zelden zoveel foute muziek op een avond gehoord als in die kroeg, maar leuk was het wel.
Potentiele burgemeester van BH.
De volgende ochtend kwam dan ook ietwat moeizaam op gang. De voorspelde regen liet zich echter niet voelen of zien, dus dat viel weer reuze mee. In een ouderwets grote groep van 27 man, waaronder de twee jongste beun-wandelaars ooit (afgezien van de illustere Tommy, maar die liep niet zelf), togen wij boswaarts. In het zonnetjes gingen al snel broekspijpen af, truien uit en allerhande hoofddeksels op. Het leek Spanje wel, maar dan met meer bloemen, en aan het eind van de tocht een terras met weizenbier. De eerste dag deden we het wat rustig aan, vooral de nieuwelingen moesten er nog een beetje inkomen met lopen. Het lukte zowaar een kampeerplek voor 13 tenten en een zeiltje te vinden die niet eens zo heel belachelijk in het zich van de beschaving lag. Daar trokken de ervaren rotten al snel de eerste 'indruk-maken-op-de-buren'-meuk uit hun rugzakken: bier, tompoezen, en als absolute winnaar: het drie-literpak wijn van Auke (die in mijn kookgroep zat, hoera!).
Zonsopgang in het bos.
De volgende ochtend bij het bezoekn van een struik nog een ree op de vlucht gejaagd. Het was alweer zulk lekker weer dat er zowaar in T-shirt en korte broek ontbeten kon worden! En het fraaie weer hield aan. De paasdagzaterdag bracht ons wederom veel zweet, een prachtige route vol teer lentegroen, een terras met slappe koffie en heerlijke Kuchen, absurde gerechten (Verik's gevulde avocado's!) en een idyllisch kampeerplekje in het bos. Kampvuurtje erbij, helemaal goed.
Het was er best om aan te zien.
De volgende dag - het wordt wat saai - was alweer een heerlijk zonnige dag. Tot onze vreugde kwamen we rond lunchtijd een ijscoswagen tegen, die ons de vorige dag hard voorbij was gereden, maar dit keer stopte. And there was much rejoicing. Maar niet bij iedereen. Van tevoren werd de gebruikelijke grap gemaakt dat 10% uitval acceptabel was. We hebben het bijna gehaald! Na twee dappere nachten besloten Kemal en Andrea dat dat hele wildkamperen toch niet hun ding was, en verlieten ons voor een camping. Jammer! Gelukkig zouden we ze de volgende dag weer terugzien.
Er werd die dag onderweg enthousiast gegeocached. Zommige caches werden gevonden, andere waren wat te goed verstopt. Het liep nog bijna verkeerd af toen Roosje, met 10 jaar de jongste in het gezelschap, al zoekende naar een cache, wegzakte in een diepe modderput. Gelukkig werd ze gered door Astrid en hield er alleen een wat pijnlijke arm aan over. Weinig caches misschien, maar wel fossielen: Henco en ik hadden duidelijk niet genoeg spullen bij ons, en laadden daarom nog maar wat stenen bij. Het was minder stoer/idioot dan het klinkt, want het liep toch al weer tegen het einde van de wandeldag.
We eindigden bij alweer een fraai bossig plekje, dit keer met inbouwtoilet.
De laatste wandeldag (ochtend) was niet meer zo zonnig, maar fraai mysterieus mistig. Had ook wel wat: nog steeds die teer-groene bossen, bloeiend spul, maar dan in een zilverig licht en nevel waarin zich van alles kan schuilhouden (in de praktijk: slakken en teken). Toch heel aangenaam om doorheen te lopen.
Wildlife.
We eindigden in Neustadt a/d Wied (o.i.d., ik ben niet zo goed met plaatsnamen...), alwaar een terrs wachtte met onze verloren zoon en dochter, weizenbier en schnitzels als deurmatten. Een mooi einde.
Potentiele burgemeester van BH.
De volgende ochtend kwam dan ook ietwat moeizaam op gang. De voorspelde regen liet zich echter niet voelen of zien, dus dat viel weer reuze mee. In een ouderwets grote groep van 27 man, waaronder de twee jongste beun-wandelaars ooit (afgezien van de illustere Tommy, maar die liep niet zelf), togen wij boswaarts. In het zonnetjes gingen al snel broekspijpen af, truien uit en allerhande hoofddeksels op. Het leek Spanje wel, maar dan met meer bloemen, en aan het eind van de tocht een terras met weizenbier. De eerste dag deden we het wat rustig aan, vooral de nieuwelingen moesten er nog een beetje inkomen met lopen. Het lukte zowaar een kampeerplek voor 13 tenten en een zeiltje te vinden die niet eens zo heel belachelijk in het zich van de beschaving lag. Daar trokken de ervaren rotten al snel de eerste 'indruk-maken-op-de-buren'-meuk uit hun rugzakken: bier, tompoezen, en als absolute winnaar: het drie-literpak wijn van Auke (die in mijn kookgroep zat, hoera!).
Zonsopgang in het bos.
De volgende ochtend bij het bezoekn van een struik nog een ree op de vlucht gejaagd. Het was alweer zulk lekker weer dat er zowaar in T-shirt en korte broek ontbeten kon worden! En het fraaie weer hield aan. De paasdagzaterdag bracht ons wederom veel zweet, een prachtige route vol teer lentegroen, een terras met slappe koffie en heerlijke Kuchen, absurde gerechten (Verik's gevulde avocado's!) en een idyllisch kampeerplekje in het bos. Kampvuurtje erbij, helemaal goed.
Het was er best om aan te zien.
De volgende dag - het wordt wat saai - was alweer een heerlijk zonnige dag. Tot onze vreugde kwamen we rond lunchtijd een ijscoswagen tegen, die ons de vorige dag hard voorbij was gereden, maar dit keer stopte. And there was much rejoicing. Maar niet bij iedereen. Van tevoren werd de gebruikelijke grap gemaakt dat 10% uitval acceptabel was. We hebben het bijna gehaald! Na twee dappere nachten besloten Kemal en Andrea dat dat hele wildkamperen toch niet hun ding was, en verlieten ons voor een camping. Jammer! Gelukkig zouden we ze de volgende dag weer terugzien.
Er werd die dag onderweg enthousiast gegeocached. Zommige caches werden gevonden, andere waren wat te goed verstopt. Het liep nog bijna verkeerd af toen Roosje, met 10 jaar de jongste in het gezelschap, al zoekende naar een cache, wegzakte in een diepe modderput. Gelukkig werd ze gered door Astrid en hield er alleen een wat pijnlijke arm aan over. Weinig caches misschien, maar wel fossielen: Henco en ik hadden duidelijk niet genoeg spullen bij ons, en laadden daarom nog maar wat stenen bij. Het was minder stoer/idioot dan het klinkt, want het liep toch al weer tegen het einde van de wandeldag.
We eindigden bij alweer een fraai bossig plekje, dit keer met inbouwtoilet.
De laatste wandeldag (ochtend) was niet meer zo zonnig, maar fraai mysterieus mistig. Had ook wel wat: nog steeds die teer-groene bossen, bloeiend spul, maar dan in een zilverig licht en nevel waarin zich van alles kan schuilhouden (in de praktijk: slakken en teken). Toch heel aangenaam om doorheen te lopen.
Wildlife.
We eindigden in Neustadt a/d Wied (o.i.d., ik ben niet zo goed met plaatsnamen...), alwaar een terrs wachtte met onze verloren zoon en dochter, weizenbier en schnitzels als deurmatten. Een mooi einde.
dinsdag 14 april 2009
Beunhaas en de vaart der volkeren
Op verzoek van Beunhaas' favoriete blogger Margot nu nog meer wandel-, bikkel- en buitenverhalen. Opdat iedereen, ook de thuisblijvers, mee kan genieten van de avonturen van Beunhaas Travels.
Elke schrijflustige deelnemer aan een Beunhaas-activiteit, of het nu een relaxt Hemelzeiltripje of een bikkelharde Sneeuwhop is, kan mij (Maaike) een verslag sturen, eventueel opgeleukt met wat foto's. Ik zorg er dan voor dat het online komt. Op die manier kunnen wij niet alleen de avonturen van Margot lezen, maar kan Margot ook onze avonturen lezen.
Een mailtje met aanhangsels naar de hotmail-account van mstratum zou moeten volstaan. Geef het wel een herkenbare beunhazige subject line, want ik heb een vrij actief spamfilter.
Ik hoop van jullie te horen!
Plaatje uit de oude doos: Sneeuwhop 1, 2006
Elke schrijflustige deelnemer aan een Beunhaas-activiteit, of het nu een relaxt Hemelzeiltripje of een bikkelharde Sneeuwhop is, kan mij (Maaike) een verslag sturen, eventueel opgeleukt met wat foto's. Ik zorg er dan voor dat het online komt. Op die manier kunnen wij niet alleen de avonturen van Margot lezen, maar kan Margot ook onze avonturen lezen.
Een mailtje met aanhangsels naar de hotmail-account van mstratum zou moeten volstaan. Geef het wel een herkenbare beunhazige subject line, want ik heb een vrij actief spamfilter.
Ik hoop van jullie te horen!
Plaatje uit de oude doos: Sneeuwhop 1, 2006
Abonneren op:
Posts (Atom)
