Potentiele burgemeester van BH.
De volgende ochtend kwam dan ook ietwat moeizaam op gang. De voorspelde regen liet zich echter niet voelen of zien, dus dat viel weer reuze mee. In een ouderwets grote groep van 27 man, waaronder de twee jongste beun-wandelaars ooit (afgezien van de illustere Tommy, maar die liep niet zelf), togen wij boswaarts. In het zonnetjes gingen al snel broekspijpen af, truien uit en allerhande hoofddeksels op. Het leek Spanje wel, maar dan met meer bloemen, en aan het eind van de tocht een terras met weizenbier. De eerste dag deden we het wat rustig aan, vooral de nieuwelingen moesten er nog een beetje inkomen met lopen. Het lukte zowaar een kampeerplek voor 13 tenten en een zeiltje te vinden die niet eens zo heel belachelijk in het zich van de beschaving lag. Daar trokken de ervaren rotten al snel de eerste 'indruk-maken-op-de-buren'-meuk uit hun rugzakken: bier, tompoezen, en als absolute winnaar: het drie-literpak wijn van Auke (die in mijn kookgroep zat, hoera!).
Zonsopgang in het bos.
De volgende ochtend bij het bezoekn van een struik nog een ree op de vlucht gejaagd. Het was alweer zulk lekker weer dat er zowaar in T-shirt en korte broek ontbeten kon worden! En het fraaie weer hield aan. De paasdagzaterdag bracht ons wederom veel zweet, een prachtige route vol teer lentegroen, een terras met slappe koffie en heerlijke Kuchen, absurde gerechten (Verik's gevulde avocado's!) en een idyllisch kampeerplekje in het bos. Kampvuurtje erbij, helemaal goed.
Het was er best om aan te zien.
De volgende dag - het wordt wat saai - was alweer een heerlijk zonnige dag. Tot onze vreugde kwamen we rond lunchtijd een ijscoswagen tegen, die ons de vorige dag hard voorbij was gereden, maar dit keer stopte. And there was much rejoicing. Maar niet bij iedereen. Van tevoren werd de gebruikelijke grap gemaakt dat 10% uitval acceptabel was. We hebben het bijna gehaald! Na twee dappere nachten besloten Kemal en Andrea dat dat hele wildkamperen toch niet hun ding was, en verlieten ons voor een camping. Jammer! Gelukkig zouden we ze de volgende dag weer terugzien.
Er werd die dag onderweg enthousiast gegeocached. Zommige caches werden gevonden, andere waren wat te goed verstopt. Het liep nog bijna verkeerd af toen Roosje, met 10 jaar de jongste in het gezelschap, al zoekende naar een cache, wegzakte in een diepe modderput. Gelukkig werd ze gered door Astrid en hield er alleen een wat pijnlijke arm aan over. Weinig caches misschien, maar wel fossielen: Henco en ik hadden duidelijk niet genoeg spullen bij ons, en laadden daarom nog maar wat stenen bij. Het was minder stoer/idioot dan het klinkt, want het liep toch al weer tegen het einde van de wandeldag.
We eindigden bij alweer een fraai bossig plekje, dit keer met inbouwtoilet.
De laatste wandeldag (ochtend) was niet meer zo zonnig, maar fraai mysterieus mistig. Had ook wel wat: nog steeds die teer-groene bossen, bloeiend spul, maar dan in een zilverig licht en nevel waarin zich van alles kan schuilhouden (in de praktijk: slakken en teken). Toch heel aangenaam om doorheen te lopen.
Wildlife.
We eindigden in Neustadt a/d Wied (o.i.d., ik ben niet zo goed met plaatsnamen...), alwaar een terrs wachtte met onze verloren zoon en dochter, weizenbier en schnitzels als deurmatten. Een mooi einde.
